06: Najlepszych chwili w życiu się nie zapomina

Z DEDYKACJĄ DLA MELLON MELL :)

MIŁEJ LEKTURY :*

-Tak to jest moja dziewczyna.-powiedział dumnie Leon. Nie no ja go kiedyś zabiję. Czy ja już nie mam zdania.-Mamo, tato poznajcie Violettę.-powiedział i pocałował mnie w policzek.-To mi się akurat podobało. Ale i tak jestem na niego wściekła.

-A ty nie jesteś przypadkiem lekarką ?

-Tak Leon był pod moją opieką a teraz przepraszam. Jestem trochę zmęczona.-Wyszłam zostawiając go z tą porąbaną rodziną. Co on sobie myśli ?! Ot tak zgodzę się.

-Przepraszam Vivi.-powiedział i chciał mnie przytulić ale mu się wyrwałam.-Przepraszam. Zawsze byłem tym nieudacznikiem. Nie umiałem znaleźć sobie dziewczyny. Nic nie umiałem. Zawsze Diego był wychwalany.-po tych słowach zrobiło mi się smutno.

-Leon ale gdybyś powiedział, wytłumaczył czy poprosiłbyś mnie nie byłabym teraz wściekła.

-Wiem. Ale kiedy miałem Ci powiedzieć. Ich miało nie być.

-Ta wiem. Mówiłeś mi.

-Dobrze więc będę spał na podłodze. Byłoby podejrzane gdybyśmy spali w dwóch innych pokojach.

-Jak chcesz.

-Słucham ?

-Jak chcesz.

-Wiesz na filmach zazwycz...

-Ta. Bla, bla dziewczyna bierze chłopaka do łóżka, bla, bla. Takie przesłodzone. Ale życie to nie film więc śpisz na podłodze.

-Ale...

-Co ale. Ja jestem inna od tych wszystkich przesłodzonych panienek. Z samego rana mnie tu już nie będzie.

-Dobrze. Ale wiesz że jutro się spotkamy.

-Wiem. nie przypominaj mi.

-Dobranoc.-powiedział i pocałował mnie w czoło.

Co on ma takiego że mnie przyciąga.

-Dobranoc.-powiedziałam i ujrzałam Leona który już śpi na podłodze.

Trochę mi go żal. Ale zasłużył na to.

-Przepraszam Ludmiła.-powiedział Federico.

-Słucham ? Za co ?

-Jesteśmy jeszcze za młodzi. Nie poradzę sobie z tym. To za wcześnie.

-Co chcesz przez to powiedzieć ?-zapytałam niemal płacząc.

-Cii. Proszę nie płacz nie lubię kiedy jesteś smutna.

-Jak mam nie płakać ?!

-Daj mi trochę czasu. Muszę to przemyśleć.

-Chcesz mnie zostawić ?

-Nie wiem.-powiedział i chciał mnie przytulić.

-Nienawidzę Cię. Wynoś się !-krzyknęłam i pobiegłam do łazienki.

 Jak on mógł mi to zrobić. Mówił że mnie kocha.

Wystarczyła tylko taka mała istotka a mój świat wywróci się do góry nogami.

Jak można nie pokochać tak małej istotki.

-Ludmiła jak chcesz to się wyprowadzę.

-Na to liczyłam. Daj nam spokój.-powiedziałam i pogłaskałam brzuch.

Po chwili Federico nie było już w pokoju.

Widzisz maleństwo tatuś nas nie kocha. Powiedziałam po czym jeszcze gorzej się rozpłakałam.

Cholera jak mnie plecy bolą. Nie dziwię się bo panienka Castilo musi być inna i kazała mi spać na podłodze. Pewny patrzę na moje łóżko. Niestety nikogo na nim nie ma.

Znaczy że  już poszła.

Wziąłem prysznic i udałem się do garderoby.

Ubieram się w granatowe jeansy, czarny top i zwykłe trampki.

Gdy zeszedłem na dół zauważyłem moja kochaną rodzinkę przy stole. Jak zwykle szczęśliwi.

-O Leon a gdzie Violetta ?-zapytała moja rodzicielka.

-Musiała wcześniej wyjść miała jakieś sprawy do załatwienia w szpitalu.-Na serio Verdas lepszego kłamstwa nie umiesz wymyślić.

-No dobrze. Szkoda że nie została. wydaję się naprawdę miła.-powiedziała moja mama.

-Isabell co ty wygadujesz ?! Mogłeś znaleźć sobie kogoś lepszego. Kogoś na swoim poziomie. Ale nie ty musiałeś brać jakąś babę która leci tylko na twoją forsę. Nie możesz być jak Diego ?-Teraz nie wytrzymałem. Nie dość że obraża Violettę to jeszcze przyrównuje mnie do Diego.

-Mogę być jak Diego przyprowadzać co noc inną laskę. Gdybym był tak jak on miałbyś już z dziesięcioro wnuków. Ale ja taki nie jestem.-powiedziałem i trzasnąłem drzwiami.

Co on sobie myśli. Jestem już przyzwyczajony żeby mnie poniżał ale nie pozwolę aby traktował tak Violettę. Nagle na kogoś wpadłem.

-Uważaj jak łazisz pacanie !-krzyknąłem

-Leon ?-wszędzie poznam ten melodyjny głos.

-Emma ?

Właśnie idę na spotkanie z Leonem i Fede w barze. Wiem że jestem spóźniona ale musiałam przemyśleć akcję z wczoraj. Ale nie myśl o tym. Wchodzę do baru i co widzę Federico pijanego który siedzi przy barze.

-Fede ?

-O Violetta. Zapomniałem odwołać spotkania.-powiedział. A ja od niego czułam odór alkoholu. Zapach który nienawidzę od dzieciństwa.

-Ale dlaczego ?

-Zapytaj się Ludmiły.

-Pokłóciliście się ?

-Może tak, może nie...

-Z tobą nie da się rozmawiać. Idę do Lu.

-Pozdrów ją ode mnie.

Boże czy każdy facet musi być alkoholikiem ?! Ale zastanawiam się czemu nie było Leona ? Może też się napił i podrywał jakieś laski ?

Po chwili jednak wiedziałam gdzie się znajduje.

Po niecałych dziesięciu minutach spaceru i płaczu byłam pod drzwiami Ludmiły.

Szybko otarłam łzy i zadzwoniłam dzwonkiem.

Po chwili drzwi się otworzyły

a my równo zapytałyśmy się:

-Ty płakałaś ?!

-We własnej osobie Leon.

Jest taka sama jak cztery lata temu. Te same blond włosy, te same oczy. I ten sam uśmiech. Jest tylko trochę dojrzalsza. Ale dalej tak piękna.

Ja i Emma chodziliśmy do jednej klasy w liceum. Od drugiej klasy byliśmy parą. Ale gdy poszliśmy na studia nasz związek się zakończył. Ja zostałem tutaj w Seatle a Emma poleciała do Londyny .

Ostatni raz widziałem ją cztery lata temu gdy przyleciała odwiedzić swoich rodziców.

-Co ty tutaj robisz ?

-Postanowiłam że wrócę na stałe do Stanów. A tobie co się stało ?-zapytała pokazując na nogę.

-Wiesz mały wypadek. A gdzie będziesz pracować ?

-Szukam pracy jako dziennikarka. I uprzedzę cię będę mieszkać u rodziców.-powiedziała a ja się zaśmiałem.

To nie możliwe jak dobrze mnie zna.  

Wychodzi na to że Violetta to tylko zauroczenie.

-Masz kogoś ?-wybuchłem a ona tylko się zaśmiała. Jaki ze mnie palant.

-Nie.-powiedziała i uroczo się uśmiechnęła. Jak ja za nią tęskniłem.-Wiesz może nie będziemy rozmawiać na ulicy. Chodź do naszej ulubionej kawiarni.

-Pamiętasz która to ?

-Najlepszych chwili w życiu się nie zapomina Leon.

Po krótkiej chwili odezwałam się pierwsza.

-Tak Lu płakałam. Mogę wejść ?

Blondynka pokazała gestem ręki że mogę wejść do środka.

-Więc Vilu opowiadaj co się stało.

-Po warunkiem że ty powiesz o co pokłóciłaś się z Federico.

-Dobrze.

-Więc...[...]. A gdy wracałam od Federico widziałam Leona jak obściskiwał się z jakąś blondyną.

-To pewnie Emma. Nie musisz być zazdrosna. To jego była.

-Ja zazdrosna pfff...

-Ale powiedz jak to się obściskiwali ?

-Przytulali się.

-Przytulali się ?-zaśmiała się moja przyjaciółka

-No tak co w tym śmiesznego ? To pewnie ta dziewczyna co Leon mówił że się w niej zakochał.

I znów to samo Ludmiła znowu się śmieje.

-Co w tym śmiesznego ?

-Mu chodziło o Ciebie.

-Nie bądź śmieszna tylko mów co się stało że ty płakałaś a Fede jest pijany.

-Jestem w ciąży.-powiedziała a mnie zatkało.

-To pewnie to opijał.

-Nie Violetta. On nas zostawił.-powiedziała a mnie zatkało kolejny raz tego dnia.

 Witam was z rozdziałem numer 6. Ostatni rozdział w te wakacje :( Tak się fajnie składa że rozdział numer 7 będzie w dniu rozpoczęcia roku szkolnego. xD Co do rozdziału. Mamy nową postać Emmę. Namiesza. Nawet bardzo. Federico nie chce dziecka. Violetta jako przyszła synowa Verdasów xDD Dobrze nie rozpisuję się. Rozdział krótki to i notka krótka. Rozdział 7=11 komentarzy :) Kocham Was <3 :* ^^