07: Blondynka

Z dedykacją dla wszystkich anonimów ♥

|Życzę miłego czytania|

        Odkąd widziałam Leona z tą dziewczyną minęły dwa tygodnie. Dwa długie tygodnie bez Leona. Czternaście pieprzonych dni bez usłyszenia jego głosu, przypadkowego dotyku, szczerego uśmiechu, są dla mnie czymś okropnym. Muszę zapomnieć, przecież to oczywiste, że Verdas szaleje na punkcie pięknej blondynki. Jeśli się czymś zajmę, zielonooki nie będzie zaprzątał już moich myśli.

        Dziś wyprawiam Ludmile przyjęcie urodzinowe. Jest aktualnie w szóstym tygodniu ciąży, która rozwija się prawidłowo. Zabieram Lu na zakupy oraz spacer, mam nadzieję, nie do myśli się, że planuję niespodziankę. Sama nie dałabym rady, więc zaprosiłam jej najlepszą przyjaciółkę Alex aby mi pomogła z imprezą. Ja mam zabrać gdzieś Lu a ona ma załatwić resztę. Plan doskonały.

- Violu? - pyta nagle, wyrywając mnie z transu.

- Słucham?

- A jeśli on ma rację? - znowu zaczyna.
    Niech nawet nie myśli o tym dupku. Po tym co zrobił nie zasłyżył nawet na to, aby w papierach dziecka przy rubryce ojciec, widniało jego nazwisko.

- Kto Ludmiła? - wzdycham, zmęczona już tym tematem.
    Nie chcę dalej brnąć w to bagno, więc udaję głupią.

- Federico Vilu, Federico... - szepcze, wbijając wzrok w ziemię.

- Ale z czym? - zakładam kosmyk włosów za ucho.

- Nie poradzę sobie z dzieckiem. Jestem jeszcze za młoda. - mówi cichutko, a w jej oczach wzmaga się coraz więcej słonych łez.
    Cholera, zabije idiotę, który doprowadził ją do takiego stanu.
- Lu, spokojnie. Poradzisz sobie, zawsze możesz na mnie liczyć. - staram się ją jakoś pocieszyć, ale chyba nadaremnie.
    Nigdy nie umiałam nikogo podnieść na duchu. Czuję się z tym cholernie głupio.
- Dziękuję, Vivi - uśmiecha się, mimo tego, że płacze.
    Przytulam ją, powtarzając słowa otuchy. To niesamowite ile pozytywnych emocji potrafi wywołać zwykłe będzie dobrze.
- Wiem, co może poprawić ci humor. - ścieram łzę z jej policzka i posyłam jej uśmiech.
    Przytakuje, patrząc na mnie z wymoszoną euforią.
- Idziemy na zakupy - chichoczę, ciągnąc ją w stronę drzwi. Zgarniamy po drodze torebki, po czym wkraczamy na zatłoczone ulice miasta.

***

- Może ta? - wskazuje na beżową sukienkę z białymi wykończeniami.
    Jest ładna, ale nic poza tym.
- Nic szczególnego. - kręcę głową zniecierpliwiona.
    Ludmiła ma już trzy torby, obfitujące w przeróżne sukienki, spódnice, bluzki i rozmaite dodatki.
Za to ja z każdego sklepu wychodzę z pustymi rękami. Po prostu nic nie zwróciło mojej uwagi.
- Patrz, twój romeo - szepcze Ludmiła, wskazując na kawiarnię naprzeciwko.
    Spoglądam przed siebie, a moim oczom ukazuje się szatyn o jak zwykle oszałamiającym uśmiechu. Jego oczy mają taki dziwny odcień zieleni: jasny, kryształowo czysty, przeszywający w najbardziej niepokojący sposób. Ma gęste włosy koloru wysokiej próby złota. Wysportowaną i niepozorną budowę ciała. Ideał. Mam zamiar do niego podejść, ale po chwili zauważam Emmę. Blondynka jak zwykle wygląda nienagannie. Lustruje ją od stóp do głów, po czym odwracam wzrok. Nie mogę nawet na nich patrzeć.
- Chodźmy do innego sklepu - mówię pod nosem.
Ferro potakuje, więc kierujemy się w stronę sklepu z butami. To jedyne co pozwoli zatracić mi się we własnych myślach. I nie będę myśleć o tej przesłodzonej Emmie i tym dupku Leonie.

***

- Miałeś kogoś, po tym jak zerwaliśmy? - pyta Emma, patrząc na mnie zaciekawionym wzrokiem.

Zapomniałem już jaka jest bezpośrednia. 

- Nie. - odpowiadam zgodnie z prawdą. - Poznałem pewną szatynkę. ale to tylko zauroczenie - mówię pewny swoich uczuć. Chyba.
- Jesteś pewny?
    Lekkomyślność jest pokusą , pragnę rozpaczliwie Violetty, tego czego nigdy nie będę mógł mieć, ponieważ przeszkodą jest Diego. Patrzę na nią przelotnie, ale pozwalam kłamstwom wylewać się z moich ust.
- Tak.
- W takim razie, bez wyrzutów sumienia mogę powiedzieć ci, jak bardzo tęskniłam za tobą i tym co nas łączyło. - trzepocze rzęsami, mówiąc przesłodzonym głosem.
   Czy ona... Cholera czy ona wyznała mi miłość?
- Nie rozumiem. - mówię zażenowany.
- Kocham cię Leon. Myślałam, że to minęło, ale nie minęło. Po prostu przygasło i potrzebowało troszkę czasu, by na nowo się rozpalić. - oblewa się rumieńcem.
Jest piękna, lecz jej wyznanie komplikuje wszystko. Nie mogę spojrzeć jej w oczy, kiedy wiem, że jej wzrok przepełniony jest miłością. Czy odwzajemnioną? Nie wiem, nie mam zielonego pojęcia. Potrzebuję czasu. Nie mogę spontanicznie podjąć decyzji. To nie w moim stylu, to zwykle Diego tak postępuje, a ja w nawet najmniejszym stopniu nie chcę być do niego podobny.
- Emma... - zaczynam jąkając się. Nie mam odwagi by zaprzeczyć, ale nie mam też odwagi, by powiedzieć jej, że ją kocham. - Ja, być może zakochuję się w tobie, ale nie mogę powiedzieć, że cię kocham.
- Rozumiem - mówi odrobinę zawiedziona. - Ale liczę na to, że gdy będziesz gotowy, znów będę mogła mieć to szczęście i być twoją ukochaną.
        Patrzę na nią z uśmiechem. Zależy jej i to bardzo. Nie muszę starać się o jej względy, tak jak było z Violettą. Ten rozdział jest już zamknięty.

***

Od autorki:

Witam Was z siódmym rozdziałem ^-^

Jest to mój pierwszy rozdział na tym blogu, 

mam nadzieję, że nie jest tak zły jak myślę xD

Opinię zostawiam Wam, 

mam nadzieję, że pojawią się jakieś komentarze

odnośnie tego, jakiej długości chcecie posty i w jakie dni

oraz co ile mają być dodawane :>

(oczywiście w granicach rozsądku :D)

10 komentarzy -> Rozdział 08

Madinne