14. Jak mnie znalazłeś?

Dedykacja dla Żelcia Bom.

Minęły już trzy dni odkąd jestem w Argentynie. Moje relacje z rodziną znacznie się poprawiły, ale jest jeden problem. Leon. Od naszej ostatniej rozmowy nawet nie zadzwonił. Może się na mnie obraził, ale o co? Przecież, nic głupiego mu nie powiedziałam. Nie mam pojęcia o co mu chodzi. Moje przemyślenia przerwał dźwięk mojego telefonu. Od razu odebrałam.

- Hej Violetta. Jak tamu w Argentynie? - zapytała podekscytowana Ludmiła.

- Dobrze. Wiesz pogodziłam się z rodzicami. - odpowiedziałam spokojnie.

- Widzisz dobrze zrobiłaś, że tam poleciałaś. W końcu cię zrozumieli i wybaczyliście sobie nawzajem. - powiedziała blondynka.

- Tak, a co tam u ciebie słychać. Jak tam maluszek? - zapytałam ciekawa.

- Bardzo dobrze w piątek mam kolejną wizytę kontrolną. Federico już zaczął kupować zabawki dla dziecka. Bardzo się w czuł w rolę ojca. - zażartowała dziewczyna.

- Gorzej by było, gdyby wcale się nie interesował. - zaśmiałam się na swoje słowa.

- Wiesz, że ostatnio był u nas Leon. Wypytywał mi się gdzie poleciałaś, ale nie martw się nie powiedziałam mu. Był zły, ale w końcu przestał mnie o to wypytywać. Chyba mu bardzo na Tobie zależy. - wypowiedziała nie pewnie ostatnie zdanie Ludmiła.

- Dobrze zrobiłaś, że mu nie powiedziałaś. Ostatni raz do mnie dzwonił trzy dni temu. Rozmawialiśmy o nas. Nalegał, abym do niego wróciła, a ja nadal nie wiedziałam czy mu  wybaczyć czy nie. Dopiero, gdy się rozłączyłam chciałam do niego zadzwonić i powiedzieć mu, że go kocham i chcę  z nim być ale po chwili oprzytomniałam. Poniosły mną emocje. - odpowiedziałam smutna.

- Kochana dam ci jedną bardzo ważna radę. Nie myśl. Posłuchaj co Twoje serce mówi i kieruj się nim, a nie umysłem. - uśmiechłam się na te słowa. 

- Wiem i na pewno skorzystam z tej rady. - strasznie mi brakuje Ludmiły. Nawet na odległość zawsze umie mi doradzić, gdy mam problemy.

- Wiesz mam do ciebie jeszcze jedną ważną wiadomość. Jestem ciocią półtorarocznej Chloy. - krzyknęłam do słuchawki podekscytowana.

- Co? Jaką ciocią? O czym tu mówisz? Francisco ma córkę? - zadawała po kolej pytania ciekawa blondynka.

- Tak i ma żonę Sofii. - oznajmiłam radośnie.

- Chodzi ci o tą Sofii, z którą chodził od gimnazjum. - zapytała do upewnienia.

- Owszem. Strasznie cieszę się z jego szczęścia. Chociaż mu udało się w miłości. - wyszeptałam.

- Nie martw się w końcu znajdziesz tego jedynego. Dobra ja kończę, bo muszę załatwić kilka spraw na mieście, więc pozdrów swoich rodziców oraz resztę i wracaj szybko do mnie.. - powiedziała blondynka i się pożegnałyśmy. 

Ludmiła ma rację. Czas porozmawiać poważnie z Leonem, ale dopiero wtedy, gdy wrócę do Seattle. Wstałam ze swojego łóżka i wyszłam z mojego pokoju. Gdy schodziłam po schodach. Usłyszałam w salonie rozmowę mojej mamy z jakąś kobietą oraz z mężczyzną. Gdy zeszłam ze schodów. Omal nie zdębiałam. Jak go tam zobaczyłam. To był on ze swoją matką. Jak mnie zobaczyli rozmowa została przerwana i wszyscy patrzyli się na mnie, a zwłaszcza on tym swoim szyderczym uśmieszkiem. 

- Witaj Violu. Miło cię widzieć. Strasznie się zmieniłaś odkąd się ostatni raz widziałyśmy. - odezwała się jego matka Ariana. 

- Dzień dobry. Mi również miło Panią widzieć... - nie zdążyłam dokończyć, bo ON mi przerwał .

- Violetta przepraszam cię za to co ci wtedy zrobiłem. Za dużo wypiłem i nie wiedziałem co robię. Naprawdę cię przepraszam i proszę Cię, abyś mi ten błąd wybaczyła. - powiedział z lekkim uśmieszkiem. Wiedziałam, że ściemnia. Zapewne wszyscy mu w to uwierzyli, ale ja nie.

- Przykro mi Diego, ale nie wybaczę ci tego, a teraz was wszystkich przepraszam mam kilka spraw do załatwienia. - oznajmiłam, ale głos matki mnie zatrzymał.

- Violetta proszę Cię zostań z nami i porozmawiajmy na spokojnie. - wiedziałam, że mama chciała załagodzić sytuacje, ale ja  z nim nie będę rozmawiać.

- Przepraszam cię mamo, ale ja nie potrafię z nim rozmawiać, a teraz przepraszam. - spojrzałam się ostatni raz na moją rodzicielkę i udałam się do kuchni.

Po tym co mi zrobił nadal ma czelność tu przychodzić. Za kogo się on uważa. Za faceta, który może wyrwać każdą kobietę i później ją zostawić. Diego nigdy się nie zmieni. Zawsze będzie kobieciarzem i imprezowiczem. Moje przemyślenia przerwał dzwonek do drzwi, więc poszłam je otworzyć. Wszystkich twarze w salonie skierowały się w stronie drzwi, gdy je otworzyłam. Zaznałam szoku. Za nimi stała osoba, którą nad życie kocham. Nie zdążył nic powiedzieć, ponieważ od razu do niego podeszłam i z całych sił się do niego przytuliłam. Odwzajemnił uścisk, a nawet go pogłębił. Czułam się szczęśliwa i bezpieczna. Strasznie mi go brakowało.  Oderwałam się od niego i spojrzałam mu prosto w oczy i się odezwałam.

- Jak mnie znalazłeś? - zadałam pytanie zdziwiona jego obecnością.

- Federico mi powiedział. Musiałem do ciebie przylecieć i cię zobaczyć. Tęskniłem za Tobą. - powiedział i położył rękę na moim policzku.

- Ja też. Kocham cię i wybaczam Ci. - widziałam, po jego minie, że był zdziwiony. Pewnie tego się nie spodziewał.

- Kocham cię i obiecuję, że już nigdy cię nie zranię. - gdy wypowiedział te słowa bez wahania mnie pocałował. Nasz pocałunek trwał kilka minut dopóki nie zabrakło nam powietrza. Wtedy oderwaliśmy się od siebie. Nasze czoła stykały się ze sobą, a my próbowaliśmy wyrównać swoje oddechy.

- Violetta kto to jest? - w tej chwili usłyszałam głos mojej mamy i odwróciłam się do niej, a Leona zaprosiłam do środka gestem ręki. Staliśmy razem obok siebie, a ja nie wiedziałam co mam powiedzieć.

Mamo to jest... - wtedy szatyn szepnął mi do ucha słowo chłopak. Od razu na  mojej twarzy zagości jeszcze większy uśmiech.

- To jest Leon mój chłopak. - poczułam w moim brzuchu przyjemne ciepło, które rozchodziło się po całym moim ciele.

- Witaj Leonie jestem Maria. Miło mi cię poznać. Violetta nic nam o tobie nie opowiadała. - mama wstała ze sofy i podeszła do Leona i podała mu rękę.

- Dzień dobry. Mi również miło jest Panią poznać. - uśmiechnął się szatyn.

Od razu przytuliłam się do niego, a moja mama uśmiechała się chyba z radości, że widzi mnie w końcu szczęśliwą u boku mężczyzny.

Za plecami mamy dostrzegłam naszych gości, którzy bacznie przyglądali się Leonowi. Wiedziałam, że moje problemy dopiero się zaczną. Ale jednego jestem pewna. Swoich uczuć do Leona. Kocham go i mam nadzieję, że teraz uda nam się stworzyć doskonały związek. W którym oboje będziemy szczęśliwi.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Witam was wszystkich w sobotę! 

 Możecie zajmować miejsca pod rozdziałem! 
Kto pierwszy ten lepszy! 

A teraz przejdźmy do rozdziału.

Dziś nasza Viola rozmawiała przez telefon z Ludmiłą. Za, którą bardzo tęskni.
W odwiedziny do naszej V przyszedł Diego i jego mama. 
Chłopak przeprosił V, ale ona jest nieugięta i nie wybaczyła mu. 
Również w tym rozdziale nie zabrakło naszego Leośka, który złożył Violi niezapowiedzianą wizytę.
Pewnie Federico będzie miał przechlapane od Luśki. 
Nasza Leonetta w końcu razem, ale czy na długo? Tego wam nie powiem!
A więc myślę, że rozdział się wam podobał! 

Do zobaczenia w następną sobotę! 

Daria

Rozdział 14   ------>   20 komentarzy