10: Nierozłączni

Z dedykacją dla *Kaka Blanco*

      Zniecierpliwiona czekam w parku na przyjście tego idioty – Verdasa. Jest ciemno, jedynie księżyc oświetla mi drogę. Ostatni raz godzę się na coś takiego. Mam dość jego durnych gierek. Niech powie wprost, że nie jest szczęśliwy z Emmą, choć i tak nie mam zamiaru go pocieszać. Nie interesuje mnie zajęty facet, a już w szczególności on. 

      Odwracam się, słysząc swoje imię wypowiedziane z ust Verdasa, jednak nie tego na którego czekałam. Diego stoi przede mną, lustrując mnie wzrokiem. Czuję się trochę nieswojo, zwłaszcza, że na spotkanie umówiłam się z jego bratem.

- Co taka ślicznotka jak ty Vils, robi tutaj sama? – mruczy, przybliżając się.

   Odsuwam się jak najdalej mogę, czując odór alkoholu.

- Jesteś pijany – odwracam głowę na bok, starając się go ignorować.

- Dwa kieliszki. Nie więcej. – śmieje się cicho. 

   Doskonale wiem, że kłamie. Wygląda jakby wypił przynajmniej trzy razy tyle.

- Czekam na kogoś, spieprzaj. – syczę, rozglądając się w poszukiwaniu Leona.

   Ile bym dała żeby był teraz obok, zwłaszcza, że to jego pieprzony brat.

- Mnie się nie zbywa, skarbie. – łapie mnie za nadgarstek, zaciskając mocno.

   Czuję przeszywający ból, jednak staram się być twarda. 

- Puść mnie. – dukam cicho.

   Zaciskam powieki, by nie widzieć jego twarzy. 

- Mała wyluzuj. – śmieje się wprost do mojego ucha.

   Przez chwilę nie wiem co się dzieje. Czuję jedynie jak uścisk na mojej dłoni rozluźnia się, a potem moja ręka jest już wolna. Otwieram oczy, a to co widzę jest moim najgorszym koszmarem. 

- Leon! - tylko tyle jestem w stanie z siebie wydusić, bo po chwili czuję jak kolana odmawiają mi posłuszeństwa i osuwam się na ziemię.

***

        Budzę się, słysząc czyjeś głosy. Próbuję przypomnieć sobie co stało się wczoraj, jednak na próżno. Otwieram oczy, starając się przyzwyczaić do rażących, białych ścian.
Przez chwilę wpatruję się w jeden punkt, a po chwili stwierdzam, że jestem w czyimś mieszkaniu. Dopiero po chwili orientuję się, że znam to pomieszczenie. Jestem w domu Leona.
Świat wiruje mi przed oczami, jedno wspomnienie zachowało mi się w pamięci, a reszta jak za mgłą. Leon, starający się odciągnąć ode mnie jego brata. Pierwszy cios, potem drugi, aż w końcu film mi się urywa.
- Musisz jej powiedzieć. – szepcze ktoś cicho, po głosie poznaje że to kobieta.
- Nie, proszę. Znienawidzi mnie. – ten głos przyprawia mnie o dreszcze.
    On żyje, nic mu nie jest.
 Przez chwilę walczę z samą sobą, czy dać znak, że się obudziłam. Ostatecznie ostatkami sił podnoszę się z sofy, zwracając na siebie uwagę kilku osób. Leon, Federico i Emma. Blondynka patrzy na mnie  z zawiścią, jednak ignoruję to.
- Przez ciebie o mało co, Leon nie trafił do szpitala. – mówi oskarżycielsko, chwytając mężczyznę za rękę.
    Boli mnie to. Nie chcę tu być, jednak należą mi się wyjaśnienia.
- Co się w ogóle stało? – szepczę ochryple.
         Patrzę na Leona, którego wzrok cały czas wbity jest w podłogę. Dopiero po chwili zauważam bliznę na jego skroni. Wygląda okropnie, rana zdążyła już się lekko zabliźnić. Obwiniam się o to, gdyby nie to, że chciałam się z nim spotkać i wygarnąć mu jego błędy, nie byłoby nas tutaj.
Teraz jednak rozumiem, że chciałam się z nim spotkać nie dlatego, aby go winić, tylko aby go zobaczyć. Aby usłyszeć swoje imię wypowiedziane z jego ust.
        Czy ja na prawdę myślę o takich głupotach? Zachowuję się zupełnie inaczej niż zwykle. Teraz już wiem, że się w nim zakochałam. Pozwoliłam, by zawładnął moim sercem.
- Leon podobno spotkał ciebie i Diego przypadkiem, gdy wracał od Federico. Uratował ci życie. – tłumaczy blondynka.
    Prycham. Spotkał mnie przypadkiem? Nie miał odwagi, aby przyznać się, że szedł na spotkanie ze mną? Patrzę na niego z bólem w oczach. Kłamie. Nie w takim Leonie się zakochałam.
- Jak się czujesz? – pyta, unikając mojego spojrzenia.
- Dobrze. – odpowiadam bez wahania. Spoglądam na zegar. - Chyba muszę już iść.
   Wstaję z sofy, ignorując to, jak kręci mi się w głowie.
- Zostań. – odzywa się w końcu Ferderico.
    Odwracam się w jego stronę.
- Nie chcę wam przeszkadzać. – wzrokiem pokazuję na Leona i Emmę.
   Włoch wzdycha, po czym ciągnie mnie za rękę w stronę oddzielnego pomieszczenia. Zamyka drzwi.
- Widzę, jak ciężko jest ci patrzeć na Leona. – mówi cicho, a ja słucham go z uwagą, zakładając ręce na piersi.
   Jestem ciekawa co ma mi do powiedzenia w związku z tym.
- On cię nadal kocha.
   Chwilę analizuję jego słowa. To przecież niemożliwe. On i Emma są ze sobą nierozłączni, nie byłby w stanie kochać innej. A może jednak?
- Nie wierzę. – przymykam oczy.
- Co mam zrobić żebyś mi uwierzyła? – widzę na jego twarzy cień uśmiechu.
- Jeśli Leon zerwie z Emmą, uwierzę. Jak na razie nie widzi świata poza nią. – szepczę cicho.
- Prędzej czy później rozstaną się, zobaczysz. – zapewnia mnie, a ja zastanawiam się ile będę czekać, aż Leon się opamięta.

***

Od autorki:

Witam Was w sobotę ^-^

Pierwszy akapit miał być w poprzednim rozdziale,

ale jest tutaj :>>

Diego taki okropny napadł na V ;(

Ale León ją obronił, także dont worry,

nic jej nie jest xd 

Castillo końcu zrozumiała. że kocha Leona ^-^

No nic, mam nadzieję, że rozdział

Wam się podoba :p

Rozdział 11 -> 10 komentarzy

Madinne